บรรยาย EP.41
18:22 PM
ตอนนี้เหลือแค่สามคนแล้วจากสิบสามคน เป็นจำนวนคนที่น้อยมาก การตายของแต่ละคนมันช่างน่าสงสาร เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมาก็ได้เสียเพื่อนไปอีกคนหนึ่งแล้ว
ทันทีที่เดินเข้ามาในโรงเรียนที่แสนเงียบสงัด ต่างคนก็ต่างคิดถึงบรรยากาศที่เคยมีกันครบแก๊ง แต่มันก็เต็มไปด้วยความน่ากลัวเช่นกัน โรงเรียนในวันหยุดที่ไม่มีผู้คน เราก็ไม่สามารถรู้ได้ว่ามันจะมีอะไรที่ไม่ใช่คนแฝงอยู่ตามตึกเรียนหรือไม่
ข้างหน้าเป็นตึกวิทยาศาสตร์ ซึ่งพวกเขาจะต้องเดินผ่านตึกนั้นและตรงเข้าไปที่ตึกอุตสาหกรรม ทั้งสามคนเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งย่างเท้าเข้ามาในเขตอาถรรพ์แล้ว
ทั้งสามคนเดินตรงเข้ามาที่โต๊ะเรียนที่เขาล่ำลือกัน ท้องฟ้าเริ่มมืด ลมเริ่มแรง เหมือนกับมีพลังงานที่เคียดแค้นอยู่ตรงหน้า จู่ๆการินก็เกิดอาการสั่นไหวจนไม่อยากจะเดินเข้าไปมากกว่านี้ เพียงแค่เห็นโต๊ะที่ดูไม่มีพิษภัยอะไรมันก็ทำให้การินไม่อยากมอง
“ไม่ไหวแล้ว ไม่เอาแล้ว!!” การิน
การินนึกถึงคลิปที่น่าอนาถตาที่เมฆส่งให้เมื่อสักครู่ก็ทำเอาสติแตก การินทิ้งตัวเองลงไปนั่งกับพื้นที่เต็มไปด้วยเศษใบไม้ การินพยายามหลบสายตาจากโต๊ะตัวนั้นด้วยความหวาดตัว แต่ยังไงก็หนีมันไม่พ้นอยู่ดี
“เธอตั้งสติก่อน!” สิงหา
“มึงตั้งสติ! มีกูกับสิงหาทั้งคนนะ!” บิว
“กูกลัว! กูไม่อยากมองมัน กูอยากกลับบ้าน!” การิน
สิงหาและบิวมองหน้ากันอย่างหมดหวัง ก่อนที่สิงหาจะพยุงให้แฟนของเขาลุกขึ้นมา สิงหาพยายามใช้ถ้อยคำชักจูงให้แฟนเขายอมไปแก้คำสาบานก่อนที่จะสายไปกว่านี้ การินปาดน้ำตาและยอมเดินตามไปโดยง่าย
เมื่อมาถึงโต๊ะตัวที่อยู่ตรงหน้า บิวก็ไม่รอช้าที่จะจุดธูป แสงไฟดวงเล็กกระจุดอยู่หัวธูปก่อนที่บิวจะสะบัดให้แสงไฟดับไปจนกลายเป็นควัน บิวย่อตัวลงในระดับต่ำและปักมันลงที่ดิน คราวนี้มันปักลง
“พร้อมนะ” บิว
“อือ” สิงหา
“นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ”
“นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ”
“นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ”
ในขณะที่เริ่มท่องคาถา เสียงคำสาปแช่งที่น่าสยดสยองมันดังแผ่วมาตามลม เดาไม่ยากเลยว่าเสียงคำสาปแช่งมันคือเสียงของใคร
พวกมึงต้องตาย
สิงหาเริ่มตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว เขาเห็นร่างของเพื่อนๆเต็มไปหมดเลย เพื่อนที่ตายไปแล้วทั้งหมดยืนอยู่ข้างหน้าของพวกเขา มือที่ประนมอยู่กลางหน้าอกก็สั่นเทา สิงหาเริ่มสติแตกแล้ว พูดออกมาไม่เป็นศัพท์ ท่องนะโมวนไปวนมาจนไม่สามารถพูดบทต่อไปได้สักที
“สิงหา! อย่าไปสนใจมัน!” บิว
บิวพูดขึ้นมาเพื่อเรียกสติเพื่อนตัวเอง แต่ก็ดูท่าทีว่าจะไม่ได้ทำให้สิงหาหายกลัวเลยสักนิด มีทางเดียวที่ต้องทำก็คือ เป็นคนนำพูดบทสวดให้ทั้งสองคน
“กายะกัมมัง วะจีกัมมัง มะโนกัมมัง สัญจิจจะกัมมัง อะสัญจิจจะกัมมัง ขะมันตุ เม อะโหสิกัมมัง ภะวะตุ เม”
น้ำเสียงที่สั่นคลอนของบิวพูดออกมาได้สำเร็จ จนทำให้การินกับสิงหายอมพูดตาม ถึงแม้ว่าจะติดขัดไปบ้าง ขั้นตอนสุดท้ายคือต้องพูดถอนคำสาบาน แต่จู่ๆก็พูดไม่ออกอีกแล้ว...
“เราจะไม่—” บิว
“เราจะ แค่ก!” การิน
“มันไม่สำเร็จหรอกไอเหี้ยเอ้ย!” สิงหา
“มันต้องทำได้ดิวะ!” บิว
“มันเป็นเหมือนเดิมอีกแล้ว มันไม่มีทางแล้วบิว!” สิงหา
“เราจะไม่เป็นเพื่อนกันตลอดไป!!!!!” การิน
น้ำเสียงที่ดังสนั่นมันเรียกสติเพื่อนทั้งสองที่เกือบจะทะเลาะกัน สิงหาและบิวพยายามเอ่ยปากพูดออกมาได้สำเร็จ
“เอาใหม่ มาพูดอีกรอบ” การิน
“เราจะไม่เป็นเพื่อนกันตลอดไป”
“เราจะไม่เป็นเพื่อนกันตลอดไป”
“เราจะไม่เป็นเพื่อนกันตลอดไป”
ใช่ พวกเขาพูดออกมาได้แล้ว พวกเขาทำสำเร็จ แรงลมมันเริ่มเบาลง ธูปไม่หัก เพื่อนหายไป ไม่เห็นผีเพื่อนแล้ว ไม่ได้ยินเสียงคำสาปแช่งแล้ว
“ทำได้แล้ว...” สิงหา
สิงหาพูดออกมาแผ่วๆ พวกเขาทำได้ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ดีใจเลยสักนิด ในเมื่อมันรอดแค่สามคน เขาต้องการให้เพื่อนที่ตายไปแล้วกลับมาให้หมด แต่มันก็เป็นไปไม่ได้เลย...
“...” การิน
“...” บิว
“กลับกันเถอะ...” สิงหา
พูดแล้วก็หันหลังและเดินจากไปจากตรงนี้ ตามด้วยทั้งสองคนที่เหลือ เขาจะไม่หันกลับไปมองโต๊ะตัวนั้นอีกแล้ว เข็ดแล้ว สิงหาได้แต่พูดกับตัวเองซ้ำซากว่า เขาไม่ได้ดีใจเลยสักนิดที่แก้คำสาบานได้ ในเมื่อเพื่อนตายไปหมดแล้ว และเขาก็ได้แต่โทษตัวเองไม่เลิกว่าเขาเป็นคนผิด เขาคือต้นเหตุให้เพื่อนต้องตาย
นนท์ก็ไม่รู้จะฟื้นมั้ย แล้วอีกอย่าง เขาก็ไม่มั่นใจด้วยว่า เขาคือคนที่ตายไม่รู้ตัวหรือเปล่า
ไปอ่านเต็มๆแล้วค่ะ //ฮรุก🤧 พีคมากค่ะ สงสารพี่สองหา ฮรือออ
ตอบลบ