บรรยาย EP.40

 Mek Talk

ผมนั่งอยู่ที่โต๊ะไม้หินอ่อนหน้าบ้านของผมเพื่อรอซันมารับ วันนี้ผมจะไปรับหลานเป็นเพื่อนซัน จริงๆผมก็เป็นห่วงซันนั่นแหละ แล้วก็หวังว่าถ้าวันนี้ซันตาย ผมก็จะตายด้วย เช่น ขับรถอยู่ดีๆเสียหลักชนเสาไฟฟ้าตายไรงี้ แต่ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ ก็สงสารแซ็กที่ยืนรออาซันไปรับโดยที่ไม่รู้เรื่องเลยว่าอาซันเขาตายแล้ว

สักพักผมก็เห็นรถเก๋งสีดำเปิดไฟสูงใส่หน้าผมอย่างหยอกล้อ ผมรู้เลยว่าต้องเป็นซันแน่นอน ผมลุกขึ้นและเก็บโทรศัพท์เข้าลงกระเป๋ากางเกง ผมย่างเท้าเข้ามาที่รถของแฟนผมและเปิดประตูออก ผมค่อยๆก้มตัวลงเข้าไปนั่นเบาะข้างคนขับอย่างถือวิสาสะก่อนที่ซันจะคว้าคอผมไปหอมแก้มฟอดใหญ่ ก็ทำแบบนี้เป็นประจำจนชินแล้วล่ะ

“เพิ่งอาบน้ำเสร็จเหรอ ตัวหอมจัง” ซัน

“อือ อาบรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ มันร้อนอ่ะ” เมฆ

“ขี้ร้อนจัง” ซัน

ซันพูดจบ เขาก็วางมือคู่สวยของเขาไปที่พวงมาลัยและหักหมุนมันเพื่อกลับรถ ซันขับด้วยความเร็วประมาณ 40 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ก็ถือว่าเป็นความเร็วค่อนข้างช้านิดหน่อย แต่ปลอดภัยไว้ก่อนก็ดี

“น้องเลิกกี่โมงเหรอ” เมฆ

“เลิกแล้ว แต่เค้าไม่รีบขับหรอก กลัวตายเหมือนกัน ฮ่าๆๆ” ซัน

นั่นสินะ ใครๆก็กลัวความตายกันทั้งนั้น ชีวิตคนมันไม่ได้เหมือนในเกมสักหน่อย ตายแล้วก็ตายเลย ไม่มีทางที่จะฟื้นกลับมาได้เกินสองครั้ง แต่ถ้ามีคนตายแล้วฟื้นเกินสองครั้งเขาก็คงจะเป็นสุดยอดมนุษย์แล้วล่ะ

พรุ่งนี้ก็วันจันทร์อีกแล้ว ผมไม่อยากไปโรงเรียนเลย แล้วอีกอย่างก็ต้องไปแก้อาถรรพ์อะไรนั่นอีก หลังเลิกเรียนก็แทบจะไม่มีเวลาเป็นของตัวเองอยู่แล้ว ยังจะต้องมาคอยดูฤกษ์อีกว่าวันไหนมันเหมาะที่จะไปแก้ การบ้านก็กองเป็นภูเขา เกมก็ไม่ได้เล่น เรียนก็หนัก 555 การศึกษาล้มเหลว

17:09 PM

ผมมาถึงที่เรียนพิเศษของหลานซันแล้ว ซันจอดรถไว้ตรงฟุตบาทข้างสะพานลอย ผมกับซันลงรถคนละข้างและกำลังจะเดินขึ้นสะพานลอย แต่...

“นั่นไง ว่าแล้วว่ามันต้องปิดปรับปรุง” ซัน

“เอาไงอ่ะ จะข้ามถนนเหรอ” เมฆ

“ก็คงต้องเป็นแบบนั้น” ซัน

“ซัน เค้าว่าหาที่กลับรถดีกว่ามั้ย อุ้มหลานข้ามถนนสามเลนทั้งสองฝั่งแบบนี้มันอันตรายนะ” เมฆ

“เธอ มันไม่มีที่กลับรถ ถ้าจะกลับรถได้ต้องไปไกลนู้นเลยนะ เสียเวลา” ซัน

“แต่—” เมฆ

“อย่าคิดมาก เดี๋ยวพาข้ามถนน” ซัน

พูดแล้วเขาก็เอื้อมมือที่ใหญ่กว่ามาจับมือผมไว้ เท้าของผมกับเขากำลังจะข้ามไปเส้นที่แสนอันตราย ใครต่างก็รู้ดีว่าถนนสามเลนมันกว้าง อีกอย่างบางคนก็ขับรถเร็วชิบหายเลยด้วย

“เมฆ จะข้ามแล้วนะ รถไม่มีแล้ว” ซัน

“อื้อ” เมฆ

แล้วเขากับผมก็วิ่งข้ามถนนกันและมาถึงอีกฝั่งได้อย่างปลอดภัย

ผมกับซันได้เดินเข้ามายังในโรงเรียนสำหรับเด็กประถม ผมคิดถึงบรรยากาศจนอยากกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง ผมมองเด็กๆที่วิ่งเล่นด้วยกันด้วยความเอ็นดู เด็กๆก็น่ารักนะ แต่ผมแค่ไม่ชอบเด็กดื้อเฉยๆ (แต่ผมก็เป็นเด็กดื้อนี่นา)

“น้องอยู่ไหนอ่ะ” เมฆ

“อืมมม... นู้นๆ วิ่งมาละ” ซัน

ซันมองหาหลานชายแสนน่ารักของตัวเอง ร่างน้อยๆหน้าตาคล้ายอาของเขาวิ่งมาด้วยความดีใจที่จะได้กลับบ้าน เด็กคนนี้ยกมือไหว้ผมทำความเคารพรุ่นพี่(?) ซันถามไถ่หลานชายของตัวเองว่าวันนี้เป็นยังไงบ้าง พูดคุยกันปกติเหมือนที่เคยทำ และทุกครั้งที่เดินออกจากโรงเรียน ผมกับซันจะจูงมือเด็กน้อยคนนี้และเดินออกไปพร้อมกัน ใช่ ตอนนี้ผมก็กำลังทำอยู่

เหมือนผมกับซันเป็นพ่อแม่ของแซ็กเลย

ก็เคยมีนะครับ ที่มีคนเข้าใจผิดว่าแซ็กคือลูกของซันกับผม เพราะว่าผมหน้าตาเหมือนเด็กผู้หญิงยังไงล่ะ =_= อีกอย่างหน้าของเด็กคนนี้ก็เหมือนกับอาของเขาด้วย 5555 อาก็หล่อ หลานก็หล่อ หล่อทั้งบ้านเลย

“นี่ๆพี่เมฆ วันนี่พี่เมฆจะมาเล่นกับผมที่บ้านมั้ย” แซ็ก

“อื้ม ได้สิ เดี๋ยวพี่แวะไปเล่นด้วยสักพักนะ” เมฆ

“เย่!” แซ็ก

“อะไรวะ หลานอาแท้ๆแต่ติดแฟนอา งง” ซัน

ดูเหมือนซันจะงอนนะครับ 55555

ผมทั้งสามคนเดินมาอยู่ที่หน้าโรงเรียนแล้ว ซันเป็นคนชะเง้อคอมองรถที่แล่นผ่านพวกผมไปอย่างรวดเร็ว ทั้งๆที่ผมก็จะข้ามทางม้าลายนะ แต่ทางม้าลายมันใช้กับประเทศไทยไม่ได้หรอก ผมทั้งสามคนยืนร้อนอยู่ใต้เงาต้นไม้มานานกว่าห้านาทีแล้ว ดูท่าจะไม่มีรถคันไหนยอมชะลอให้พวกผมข้ามเลย

“พี่ซัน อุ้มหน่อย” แซ็ก

หลานตัวน้อยพูดพลางทำท่ายื่นแขนทั้งสองข้างออกมาข้างหน้า ซันก้มลงและอุ้มหลานสุดที่รักของเขามาอุ้มไว้ แซ็กเป็นเด็กตัวเล็ก บวกกับอาของเขาที่ตัวอย่างกับยักษ์ ไม่แปลกที่ซันจะอุ้มได้สบายๆ แต่ซันก็ไม่วายที่จะมาจับมือผมไว้ข้างนึง กลัวผมโดนรถชนหรือไงกันนะ...

“รถเริ่มไม่มีแล้ว จะข้ามแล้วนะ” ซัน

ซันจับมือผมแน่นและค่อยๆเดินลงจากฟุตบาท ในขณะที่รถคันสุดท้ายผ่านหน้าผมไป ซันก็พาผมวิ่งข้ามถนนทั้งสามเลยแรกมาหยุดอยู่ตรงที่แบริเออร์คอนกรีต และถ้าข้ามถนนทั้งสามเลนข้างหน้าได้อย่างปลอดภัย พวกเราก็จะถึงรถที่จอดรอพวกเราอยู่ข้างหน้าแล้ว

เส้นชัยยังไงล่ะ!

“วิ่ง!” ซัน

ซันพูดปุ๊บ ผมก็ไม่รอช้าที่จะเร่งสปีดออกตัววิ่งตามแรงจูงมือ ถึงผมจะวิ่งช้าก็เถอะ แต่...

ตุ๊บ!

“เชี่ย! ค่อยเก็บ” ซัน

ในขณะที่กำลังวิ่ง จู่ๆรองเท้านักเรียนของหลานตัวน้อยก็หลุดลงกลางถนนเลนที่สอง ซึ่งเป็นเลนที่รถใหญ่วิ่งกัน เป็นเลนที่ขับรถเร็วพอสมควร ผมทั้งสามคนมาถึงที่รถกันแล้ว แต่รองเท้าของน้องยังอยู่ตรงนั้น ยังไงก็ต้องไปเก็บอยู่ดี

“เดี๋ยวเค้าไปเอง” เมฆ

“ไม่ต้อง อยู่นี่แหละ เค้าไปเอง” ซัน

“เธอ” เมฆ

“ไม่เป็นไร ฝากหลานด้วยนะเมฆ” ซัน

ผมไม่รู้ว่าทำไมผมรู้สึกใจหวิวแปลกๆกับคำว่าฝากหลานด้วยนะเมฆ ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ ผมมองร่างสูงที่ค่อยๆชะเง้อคอมองรถทางขวามืออย่างระมัดระวัง ก่อนที่ซันจะออกตัววิ่งไปเก็บรองเท้าคู่น้อย และในขณะนั้นเอง ชั่วพริบตาเดียว ผมเห็นรถกระบะที่ขับมาด้วยความเร็วไม่น่าจะต่ำกว่า 80 มันใกล้จะถึงซันแล้ว... ผมตะโกนเรียกเขา

“ซัน!!! รถ—” เมฆ

ตู้ม!!!!!

แต่ไม่ทันที่ผมจะเตือนเสร็จ ผมก็เห็นร่างของเขาถูกชนด้วยแรงกระแทกที่มหาศาล ซันปลิวหายไปในพริบตา ผมโวยวายออกมาดังลั่นพร้อมกอดหลานน้อยๆเข้าไว้ให้จมอก ไม่ให้แซ็กเห็นภาพที่น่าอนาถตา เดี๋ยวมันจะกลายเป็นความทรงจำที่แย่สำหรับเด็กอายุเท่านี้

“ซัน!!!!!!!” เมฆ

ผมตะโกนเรียกชื่อของแฟนผมพร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน ผมเห็นร่างของเขาติดอยู่ใต้ท้องรถและโดนลากไปไกลหลายเมตร แต่ผมก็พอเห็นสภาพว่าซันเป็นยังไง...

ในมือของเขาถือรองเท้าหลานตัวเองอยู่

หัวขาด

รูปร่างบิดเบี้ยวจนดูไม่ได้

มันเละกว่าแฝดเสียอีก...

“พี่เมฆ เกิดอะไรขึ้นเหรอ” แซ็ก

เสียงเด็กน้อยดังออกมาจากอกของผม ผมไม่กล้าบอกน้องเลยว่าอาของน้องโดนรถชนตายคาที่ 

“แซ็ก กลับบ้านกัน” เมฆ

ผมพูดแล้วก็คลายกอดน้องออก เด็กน้อยมองหน้าผมและยิ้มตอบรับ

“ครับ!” แซ็ก

และเด็กคนนี้ก็เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาให้ผมและถามว่าผมร้องไห้ทำไม ให้ตายสิ เขาช่างเหมือนซันจริงๆ... วันนี้ผมจะอยู่เป็นเพื่อนแซ็กจนกว่าพ่อของเขาที่เป็นพี่ชายของซันจะกลับบ้าน

ผมล้วงมือหยิบกุญแจรถที่ซันฝากเอาไว้เมื่อสักพักใหญ่ๆนี้ ปลดล็อกประตู และพาน้องนั่งที่เบาะหลัง ถ้านั่งเบาะหน้าคงเห็นซันแน่ๆ

“แซ็ก ไม่ต้องมองที่ถนนนะ นั่งเฉยๆนะครับ” เมฆ

“ครับผม” แซ็ก

แซ็กเป็นเด็กว่าง่าย บอกให้ทำอะไรก็ทำ และผมก็ไม่รอช้าที่จะรีบขับรถผ่านไปให้เร็วที่สุด แต่ผมก็ดันไปเห็นหน้าของซันอีกรอบ ผมจะร้องไห้อีกแล้ว ไอบ้าเอ๊ย ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วยวะ!!