บรรยาย EP.29

 19:30 PM

เวลานี้เป็นเวลาที่ซันได้นัดพวกเพื่อนๆในกลุ่มสิบสามคนที่ยังมีชีวิตอยู่ให้มาดูอาการนนท์ในตอนนี้ องศาและตะวันเดินเข้ามาในโรงพยาบาลใหญ่แห่งหนึ่งด้วยชุดที่แสนจะธรรมดา องศาเหลือบไปเห็นซันและเมฆที่นั่งก้มหน้าเล่นโทรศัพท์อยู่ที่จุดนั่งรอคิวแต่เป็นเก้าอี้แถวท้ายสุด

“มานานแล้วเหรอ” องศา

องศาเดินเข้าไปหาซันพลางเอ่ยทัก ซันและเมฆเงยหน้าขึ้นมามองก่อนจะกล่าวตอบกลับ ดูเหมือนว่าซันจะมานั่งรอใครบางคนอยู่

“มึงมารอใครวะ” ตะวัน

“ไอบิวอ่ะ มันกำลังมา” ซัน

“แล้วคนอื่นๆล่ะ?” องศา

“สิงหากับการินขึ้นไปก่อนแล้ว พวกมึงจะขึ้นไปก่อนเลยก็ได้นะ” เมฆ

เมื่อองศาได้รับคำตอบเขาก็มองหน้าแฟนตัวเล็กของเขาทันที เหมือนให้ตะวันตัดสินใจว่าจะขึ้นไปก่อนหรือรอขึ้นพร้อมพวกซัน องศาตามใจตะวันอยู่แล้ว ถ้าตะวันอยากขึ้นไปเขาก็จะไม่ขัด

“กูขึ้นไปพร้อมพวกมึงดีกว่า” ตะวัน

ว่าแล้วก็เดินมานั่งลงที่นั่งว่างข้างๆเมฆ ตามด้วยองศา บรรยากาศในโรงพยาบาลค่อนข้างเงียบเหงา เป็นเพราะมันใหญ่และผู้คนน้อยด้วยในเวลานี้ ตะวันควักโทรศัพท์ออกมาเล่นเพื่อฆ่าเวลาไปก่อน จริงๆแล้วตะวันไม่ได้อยากมาเลย ตะวันไม่อยากได้ยินคำที่นนท์พูดตะวันแพนิคกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ เขาจะขอดื้อด้านไม่ยอมสมัครใจเล่นดีกว่า

ตะวันปักใจเชื่อไปแล้วว่าการที่เพื่อนๆตายไม่ใช่เพราะความบังเอิญ ถึงมันไม่ได้ตายตามวันเกิดในปฏิทิน แต่มันก็ตายรายบุคคลที่เกิดวันนั้นๆ ตัวอย่างเช่น เจมส์ และจูรินทร์ เขาไม่ได้ตายวันจันทร์ แต่เป็นเพราะเขาเกิดวันจันทร์ต่างหากก็เลยต้องตายไปก่อน แล้วตามด้วยสามคนนั้นที่มีวันอังคารและพุธ มันคงจะไม่ใช่ความบังเอิญแน่ๆ

และเหตุการณ์ที่สังเกตได้ตอนนี้ก็คือนนท์ นนท์เกิดวันศุกร์ ไม่ได้ตายในทันทีที่เกิดอุบัติเหตุ มันต้องรอคนเกิดวันพฤหัสบดีคนใดคนนึงหรืออาจจะทั้งเขากับเมฆตาย คนเกิดวันศุกร์ถึงจะตายตาม

ทั้งหมดนี้เป็นเพียงแค่สิ่งที่ตะวันสันนิษฐานไว้เท่านั้น

ตะวันคิดว่าการที่แฝดหรือคนอื่นๆกลับมาไม่ได้เป็นเพราะถูกบังคับจากผีที่ชื่อฐิติมา แต่มันเป็นเพราะคำสัญญาที่พูดกันไว้ต่างหากที่ทำให้เพื่อนเปลี่ยนไป กลับกัน ถ้าตะวันเป็นเจมส์ก็คงจะอยู่เฉยไม่ได้ที่จะต้องมาตายคนเดียวโดยที่เราสัญญากันไว้แล้วว่า “เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป” ยังไงก็ต้องกลับมาเอาเพื่อนที่เหลือไปอยู่ด้วยอยู่แล้ว

คำที่พั้นช์และบิวเคยพูดว่า “ตายแล้วไม่นับเพื่อน” ถ้าตะวันเป็นเพื่อนของทั้งสองคนนั้นก็คงจะรู้สึกแย่เหมือนกัน

แต่ถ้าเอาเพื่อนไปได้ ก็เท่ากับว่าตายเหมือนกัน แบบนี้มันก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ใช่มั้ย ในฐานะคนที่ตายไปแล้ว...

“เฮ้ย กูมาแล้ว” บิว

ไม่นานนักร่างกายกำยำวิ่งตรงเข้ามาทางพวกเขา ทั้งตะวันและอีกสามคนลุกขึ้นเตรียมตัวพร้อมจะขึ้นไปหานนท์ที่ห้องอย่างไม่รอช้าและเป็นซันที่เดินนำขึ้นไปก่อนคนแรก

ตะวันไม่ได้อยากมาเลย

เขาไม่ชอบโรงพยาบาลเอามากๆ

และเขาไม่อยากได้ยินสิ่งที่นนท์จะพูดด้วย...

ใช้เวลาไม่กี่นาทีทั้งห้าคนก็ได้มาหยุดอยู่หน้าห้องของนนท์แล้ว ตะวันหลับตาและพยายามทำใจให้สงบทั้งๆที่มือตัวเองก็สั่นเทา มือน้อยๆของตะวันเริ่มเย็นเฉียบด้วยความประหม่า ซันเอื้อมมือไปเปิดประตูและเดินเข้าไป ภายในห้องที่นนท์อยู่มันเป็นห้องเตียงเดี่ยวที่กว้างและสะอาดสะอ้านสุดๆ

สิ่งแรกที่เดินเข้ามาก็จะเจอกับห้องน้ำอยู่ทางซ้ายมือ มันเป็นห้องน้ำที่เรียกว่าค่อนข้างจะหรูเลยก็ว่าได้ และสิ่งที่สองที่จะได้เห็นต่อไปนี้ก็อยู่ตรงหน้าของตะวันแล้ว...

เป็นนนท์ที่นอนอยู่บนเตียงอย่างอิดโรย ตะวันถึงกับช็อคในสิ่งที่ตัวเองกำลังมองอยู่ นนท์สภาพแย่มาก... ร่างกายผอมซูบอย่างเห็นได้ชัด หน้าตอบ ลืมตาค้างจนทำเอาไม่อยากจะมองนนท์เลย

“อ...องศา” ตะวัน

ตะวันเรียกชื่อแฟนของเขาด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน องศารู้แล้วว่าตะวันเริ่มกลัว แฟนตัวยักษ์จึงเอื้อมมือไปโอบไหล่ตะวันเอาไว้เป็นการปลอบใจ

ไม่ต้องกลัว กูอยู่นี่

เป็นคำที่ไม่ต้องเอ่ยออกมาก็ทำให้ตะวันรู้สึกได้จากกอดนี้

“มากันแล้วเหรอ” สิงหา

“เชี่ย... ไอนนท์ทำไมมึงเป็นงี้อ่ะ” บิว

บิวพูดพลางย่างเท้าเข้าไปหานนท์ แต่นนท์กลับแสดงปฏิกิริยาแปลกไป เขาเบี่ยงหน้าหนีและพยายามหลบหน้าไม่มองใคร มันเหมือนกับที่อาจารย์เกษมได้คุยกับซันไว้ไม่มีผิดเลย เพื่อนคนนี้เขาเป็นอะไรกันแน่นะ...

“เฮ้อ...” ซัน

ซันถอนหายใจออกเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหาสิงหา ซันขยับตัวเข้าประชิดข้างและกระซิบกระซาบถามอาการของนนท์

“มึง นนท์เป็นไงบ้างวะ” ซัน

“ก็แย่อย่างที่เห็น” สิงหา

“ไม่ใช่ กูหมายถึงมันเพ้ออะไรมั้ย” ซัน

“เพ้อคำนั้นแหละ แต่เพิ่งหยุด” สิงหา

หลังจากที่ซันได้ยินคำตอบก็ถึงกับเสียดายที่เขาไม่ได้เข้ามาอยู่ในเหตุการณ์ คิดในใจว่าน่าจะให้บิวขึ้นมาเองเพราะเขาจะได้ดูให้มันชัดๆว่าจริงๆแล้วนนท์พูดด้วยอาการแบบไหน ต่างจากตอนแรกที่เขาได้ยินกันหรือเปล่า

“นนท์ มึงโอเคมั้ยวะ” เมฆ

“...” นนท์

เมฆไถ่ถามออกไปด้วยความเป็นห่วง แต่นนท์กลับเงียบให้เป็นคำตอบรับ จนทุกคนมองหน้ากันอย่างงงๆ ก่อนที่การินจะเป็นคนเปิดบทสนทนาทำลายความเศร้า

“ให้มันนอนพักก่อนเถอะมึง มาหาหนังดูกัน” การิน

สิ้นสุดคำชวน ทุกคนก็เชื่อฟังอย่างว่าง่าย ซันและคนอื่นๆเดินมานั่งที่โซฟาใหญ่ในห้อง สิงหาหยิบรีโมททีวีขึ้นมาเปิด Netflix เพื่อหาหนังดู โรงพยาบาลนี้นอกจากความใหญ่แล้วยังมี Netflix ให้ดูอีก เป็นโรงพยาบาลที่มีคุณภาพจริงๆ

แต่ในขณะที่ตะวันเดินผ่านนนท์ ตะวันกลับรู้สึกว่านนท์กำลังมองเขาตลอดเวลา เขาจึงอดไม่ได้ที่จะหันควับไปมองนนท์ทันที และมันก็เป็นอย่างที่คิด นนท์มองตะวันอย่างไม่ละสายตาจนใจดวงน้อยๆเริ่มจะหวาดกลัวเพื่อนคนนี้

สายตาของนนท์มันเปลี่ยนไป

ไม่ใช่ว่านนท์มองตะวันซะทีเดียว

แต่มันเหมือนกับว่านนท์กำลังมองทางด้านหลังของเขาอยู่

มึงมองอะไรกันแน่วะ...

20:30 PM

เวลาส่วนใหญ่หมดไปกับการดูหนังในจอทีวีใหญ่ ทุกคนในตอนนี้เกือบลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าการที่มาที่นี่มาเพื่อดูอาการ ไม่ใช่มาเพราะดูหนัง แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังเพลิดเพลินไปกับสิ่งบันเทิงในหน้าจอ จู่ๆก็ได้ยินเสียงพูดของใครบางคนดังขึ้นเบาๆ

“เราจะ... เป็นเพื่อนกัน... ตลอดไป” นนท์

เสียงพูดแผ่วๆที่น่ากลัวทำเอาตะวันถึงกับชะงักไปทันที ทุกคนต่างอยู่ในความพะวงกับสิ่งที่ได้ยิน

เสียงนั้นมันช่างเยือกเย็น

แหบ

และน่ากลัว

“เพื่อนกัน ตลอดไป” นนท์

สายตาของตะวันเริ่มล่อกแล่ก และหางตาของเขาก็ไปเห็นว่านนท์หันหน้ามาทางนี้ เพื่อความแน่ใจ ตะวันจึงมองไปที่หางตาของตัวเองก่อนจะค่อยๆหันหน้าไปมองนนท์อย่างช้าๆ

ตะวันเริ่มหายใจหอบถี่และตัวสั่นเทาเป็นลูกนก แค่สภาพนนท์เขาก็ไม่อยากจะมองแล้ว ยังต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก อยากตายให้มันจบๆไป จะได้ไม่ต้องมานั่งแพนิคเหมือนตอนที่มีชีวิตอยู่

“ตะวัน” องศา

“...” ตะวัน

“ตะวัน!!!” องศา

“ห้ะ!?” ตะวัน

“เป็นอะไร โอเครึเปล่า?” องศา

“องศา เมื่อกี้นนท์มันได้พูดอะไรมั้ย” ตะวัน

“...” องศา

“มึงตอบกูดิว่ามันได้พูดอะไรมั้ย!!?” ตะวัน

“พูด...” องศา

“ตะวันใจเย็นๆ” เมฆ

“กูอยากกลับบ้านแล้ว กูไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ” ตะวัน

“ใจเย็น เดี๋ยวกลับแล้ว” องศา

“เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป” นนท์

“เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป” นนท์

“มึง ไอนนท์มันพูดแบบนี้ไม่หยุดเลยเหรอ” บิว

“ตอนที่กูเข้ามาอ่ะใช่ มันก็พูดอยู่คำเดียวอ่ะ” การิน

“ไม่อยากได้ยินแล้ว!!” ตะวัน

ตะวันพูดแล้วก็ยกมือขึ้นมาปิดหูแน่น มือน้อยๆสั่นเทาจนน่าสงสาร เพื่อนๆที่อยู่ตรงนี้พยายามปลอบใจ ทั้งกอด ทั้งเอ่ยคำปลอบโยนแต่ก็ไม่ได้ทำให้ตะวันรู้สึกดีขึ้นเลย แถมตอนนี้เขาเริ่มใจหวิวอีกด้วย เหมือนรู้สึกว่ามันต้องมีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนี้...

สิงหาลุกขึ้นจากโซฟาและเดินตรงเข้าหานนท์ สิงหากุมมือซูบผอมเอาไว้พลางถามอาการ แต่สิ่งที่นนท์ตอบกลับมาก็ทำเอาทุกคนจิตตกไปตามๆกัน

“มึงโอเคมั้ยนนท์” สิงหา

“มันจะกลับมา มันกลับมาทวงทุกอย่าง” นนท์

“มันกลับมาตามสัญญาแล้วสิงหา มันกลับมาตามคำที่สาบานกันไว้” นนท์

“...” สิงหา

“ทุกคนจะต้องตาย ไม่มีใครรอด ทุกคนจะตาย มึงจะตาย กูก็จะตาย ไม่มีใครรอดได้สักคน” นนท์

“นนท์ มึงพูดอะไรวะ” ซัน

“ถ้าเราตายแล้ว...เราก็จะได้กลับไปเป็นเพื่อนกัน และเราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป” นนท์

“นนท์ พอได้แล้ว!” ตะวัน

“ตะวันใจเย็นก่อนได้มั้ย นนท์มันก็แค่เพ้อ” องศา

“มึงใจเย็นก่อน อย่าไปถือสาอะไรมันเลย” เมฆ

“มันไม่เพ้อแล้วขนาดนี้อ่ะ! พวกมึงไม่เห็นกันเหรอว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้างอ่ะ” ตะวัน

ตะวันพูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอน ร่างเล็กลุกขึ้นและคว้าโทรศัพท์พร้อมจะเดินออกนอกห้อง ตะวันอยากรีบออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด คนตัวเล็กสติแตกไปแล้วในตอนนี้ แต่ทว่าองศารั้งแขนไว้ก่อน องศายังอยากเห็นอาการนนท์สักพักก่อนกลับ และเขาก็ไม่ได้อยากให้ตะวันกลับคนเดียวด้วย มันอันตราย

“ใจเย็นๆก่อนดิวะก็บอกว่ามันไม่มีอะไรไง!!” องศา

“ปล่อยกู กูจะกลับบ้าน!!!” ตะวัน

มือเรียวพยายามแกะมือหนาออกจากแขนตนเอง แต่ก็ไม่เป็นผล... ตะวันสู้แรงขององศาไม่ได้เลยสักนิด ด้วยขนาดรูปร่างที่ต่างกันเกินไปมันเลยไม่มีแรงขัดขืนมากขนาดนั้น

ตะวันตอนนี้เหมือนคนบ้า คนตัวเล็กเริ่มสติแตกไปแล้วในที่สุด นนท์ก็ยังคงเอาแต่พูดคำเดิมๆจนตะวันอยากจะหนีออกจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด เสียงทะเลาะวิวาทเริ่มดังไปทั่วห้อง เพื่อนๆพยายามเข้ามาห้ามปามแล้วแต่ตะวันก็ยังไม่ฟังอยู่ดี

“องศาปล่อยกู!!!” ตะวัน

“มึงตั้งสติก่อนได้มั้ยวะ คนอื่นยังไม่เห็นเป็นไรเลย!” องศา

“ก็ช่างแม่งดิกูจะกลับบ้าน!” ตะวัน

“ตะวันมึงใจเย็นก่อนได้มั้ยวะเพื่อน” บิว

คำที่ตะวันพูดออกมามันถึงกับทำให้เพื่อนๆที่เหลือจุกไปตามๆกัน เจ้าคนหัวส้มที่เคยมีนิสัยร่าเริง สดใส น่ารัก วันนี้กลับเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ตะวันในแบบที่ทุกคนรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้...

“องศา กูบอกให้ปล่อย!” ตะวัน

“กูไม่ปล่อย จะกลับก็กลับพร้อมกัน” องศา

“กูไม่อยากอยู่แล้ว! ถ้ากูจะตายก็ปล่อยให้กูตายคนเดียว!” ตะวัน

“มึงอย่ามาพูดแบบนี้นะ! มึงเข้าใจมั้ยว่านนท์มันก็แค่เพ้อ มันไม่ได้มีอะไรเลยเว้ย มึงเลิกคิดมากได้แล้ว!” องศา

พั๊วะ!

“เชี่ยยยย!!!?” สิงหา

“เฮ้ย!?” การิน

ในขณะที่องศาพยายามควบคุมอารมณ์ตัวเองให้ไม่พูดแรงไปมากกว่านี้ก็โดนหมัดหนักสวนเข้าที่หน้าอย่างจัง องศาถึงกับจุกไปทั้งใจ เขาแทบไม่รู้สึกเจ็บปากเลย แต่เขาเจ็บใจมากกว่า ตั้งแต่คบกันมาตะวันไม่เคยทำเขาแรงขนาดนี้ แต่วันนี้ตะวันกลับเป็นบ้าอะไรขึ้นมาถึงได้มาต่อยใบหน้าหล่อๆของเขาได้ลง

รสชาติคราวของเลือดมันเปรอะเปื้อนอยู่ที่มุมปาก องศายอมปล่อยมือออกจากแขนเล็กคู่นั้นและถกเสื้อมาเช็ดปากตัวเอง

ดวงตาสีกรมท่าจ้องมองไปยังใบหน้าของคนที่ตนรักด้วยความผิดหวัง องศาไม่คิดว่าตะวันจะกล้าทำแบบนี้กับเขา องศามองตะวันด้วยสีหน้าที่ผิดหวังมากกับการกระทำของแฟนคนนี้ แต่ถึงอย่างนั้นตะวันไม่สนเลยแม้แต่นิดเดียว... คนตัวเล็กหันหลังและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว

แต่ถึงจะอย่างงั้นก็เถอะ ยังไงตะวันก็ยังคงเป็นแฟนสุดที่รักขององศาอยู่ดี องศาไม่ยอมที่จะปล่อยให้ตะวันกลับบ้านคนเดียวแน่ๆ องศาไม่รอช้าที่จะคว้ากุญแจรถและวิ่งตามตะวันออกไปโดยไม่ได้บอกลาเพื่อนๆที่เหลือเลยสักคำ

“ไอสัส นี่มันเรื่องบ้าไรวะเนี่ย” ซัน

“กูไม่คิดว่าตะวันจะต่อยองศาอ่ะ” เมฆ

“มึงแต่เมื่อกี้ตะวันต่อยแรงจริง องศาหน้าสะบัดเลยอ่ะ” สิงหา

“ตะวันมันสติแตกไปแล้วนะเมื่อกี้อ่ะถึงไปต่อยมันเนี่ย” การิน

“เฮ้ออ เป็นเรื่องอีกแล้ว” บิว