สิงหา ม.6/8 👬🏻 | Haikyuu

  12:38 PM หลังจากเจมส์ที่ได้ตอบกลับข้อความของหวานใจเขาเสร็จ   เขารีบลุกออกจากเก้าอี้พร้อมยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง   จูรินทร์ที่นั่งอยู่ที่นั่งตรงข้ามเขาช้อนตามองขึ้นตามระดับความสูงที่เจมส์ยืนขึ้นและเอ่ยถามเจมส์ออกไป “ มึงจะไปไหนอ่ะ ”  จูรินทร์ “ ไปหาต้า   เดี๋ยวกูมาแป๊บนึง ”  เจมส์ “ แต่มันจะถึงเวลาเรียนแล้วนะ ”  จูรินทร์ “ ฝากเอากระเป๋ากูขึ้นไปด้วยแล้วกัน ”  เจมส์ ก็รู้อยู่แล้วว่าเจมส์เป็นคนไม่ฟังใคร   ขนาดต้าพูดก็ยังไม่ฟังเลย   นับประสาอะไรกับแฝดน้องกัน ? มือที่แข็งแรงพลางมีเส้นเลือดเล็กน้อยเผยออกมาให้เห็นเมื่อออกแรงผลักประตูไปด้านหน้า   กายหนาเบี่ยงตัวออกมาจากห้องแอร์เย็น เขาสวมรองเท้านักเรียนสีน้ำตาลเหยียบส้นอย่างรีบร้อน   เพื่อออกมาตามนัดที่ต้าได้ขอร้องไว้ เจมส์เดินจากหน้าห้องปกครองไปตามระยะทาง 2 เมตรเพื่อไปยังตึกวิทยาศาสตร์   เขาถอดรองเท้าไว้หน้าห้อง 411 และเดินเข้าไปอย่างถือวิสาสะ   เสียงเท้าที่กระทบกับพื้นไม้ดังแผ่วๆทำให้ต้ารู้ว่ามีใครกำลังเดินเข้ามา ดวงตาสีน้ำตาลมองไปยังต้นตอของเสียง   และใช่   เจมส์กำลังเดินเข้ามาแล้ว   คนตัวเล็กกว่าสูดลมหายใจเข้าลึกๆและถอนหายใจออกมา   ต้า

  ตะวันปิดหน้าจอโทรศัพท์และมองไปยังแฟนหนุ่มที่นั่งอยู่บนเตียงรอเขา   ตะวันวางโทรศัพท์ไว้ที่หน้าโต๊ะคอมและเดินตรงเข้าไปหาองศา   มือหนาเอื้อมมือมาจับมือน้อยๆของตะวันก่อนที่คนตัวเล็กจะเข้ามานั่งในโอบกอดอุ่นๆ   ทั้งสองนั่งประกบกัน   คนตัวเล็กซุกหัวลงเข้าที่อกหนาและเงียบไม่พูดไม่จา   จนองศาต้องเป็นคนเปิดบทสนทนาขึ้น “ สรุปโกรธหรือไม่โกรธ ”  องศา “ ไม่ได้โกรธ   ก็แค่น้อยใจอ่ะ ”  ตะวัน “ ขอโทษนะ   กูไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น ”  องศา “ อือ   ไม่เป็นไร   กูก็งี่เง่าเหมือนกัน ”  ตะวัน หลังจากที่ตะวันตอบกลับ   องศาก็ได้แต่นิ่งเงียบ   เขาเป็นคนปากแรงเขารู้ตัวดี   และเขาก็เป็นคนง้อใครไม่เก่งอีกด้วย   องศาใช้มืออุ่นๆของตนประคองไปที่ใบหน้าหวานให้เงยหน้าขึ้นมามองเขา   องศาไม่พูดอะไรเพียงแต่โน้มหน้าลงไปจุ๊บที่หน้าผากกว้างเพื่อเป็นการขอโทษ ตะวันได้รับความอ่อนโยนนั้นก็อดหน้าร้อนไม่ได้   ตะวันซุกหน้าลงที่อกของแฟนตัวเองอีกครั้ง   มือน้อยๆทุบเข้าที่อกขององศาเบาๆ องศารู้ว่าตอนนี้ตะวันกำลังพูดว่าอะไร   เพียงแต่ไม่พูดออกมาเขาก็รับรู้ได้   องศาบ้า   บ้าที่สุด “น...ไหนเรื่องผีกูล่ะ” ตะวัน ตะวันทวงเรื่องผีที่เขาอยา

  13:04 PM ช่วงเวลาบ่ายๆนี้คงจะเป็นเวลาที่เด็กนักเรียนส่วนใหญ่กำลังเรียนอยู่   แต่มันไม่ใช่กับห้องม .6/7  เวลานี้เป็นคาบว่างของพวกเขา นักเรียนบางคนอาจจะใช้เวลาว่างนี้ไปกับการฟุบนอนที่โต๊ะเก็บแรงเอาไว้เรียนคาบต่อไป   หรือบางคนก็เล่นเกมกันเป็นกลุ่ม   และกลุ่มของจูรินทร์เช่นกัน เขาได้ตกลงกันในกลุ่มว่าจะเล่นไพ่อูโน่กัน   มันเป็นไพ่ที่ชี้ชะตาของมิตรภาพ   ซันหยิบกล่องไพ่อูโน่ขึ้นมาไว้บนโต๊ะพลางตะโกนเอ่ยชวนให้เพื่อนๆในห้องเขามาจอยกัน ซันเริ่มนับผู้เล่นก่อนจะแจกไพ่อูโน่ให้ไปคนละเจ็ดใบ   และกติกาของพวกเขาที่ตั้งไว้คือ   ใครที่เหลือไพ่ใบสุดท้ายให้พูดคำว่า  ‘UNO’  ส่วนใครชนะแล้วให้พูดคำว่า  ‘WIN’  หากใครไม่พูดหรือลืมพูด   จะ ได้จั่วไพ่เพิ่มอีกสองใบ มันเป็นกฎที่พวกเขาตั้งขึ้นมาเพื่อให้การเล่นมันสนุกมากขึ้น   อาจจะเหมาะกับการรอขำอย่างสะใจให้กับใครสักคนที่ดวงซวย   ส่วนมากกติกาแบบนี้   เจมส์และซันจะเป็นคนที่ลืมพูดเสียส่วนใหญ่   ความบันเทิงมันจะเริ่มขึ้นต่อจากนี้ ซันลงมือจั่วไพ่ในกองเพื่อสุ่มสีและเลขให้เปิดเป็นใบแรก   การเล่นในครั้งนี้   พวกเขาเล่นแบบวนขวากัน   คนแรกที่เริ่มก็คือซัน   เขาได้วางไพ่ในมื